Αμιό, Ζακ

(Jacques Amyot, Μελέν 1513 – Οζέρ 1593). Γάλλος λόγιος και ελληνιστής. Παρακολούθησε τα μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας του Πιερ Ντανέ στο πανεπιστήμιο του Παρισιού και στο Κολέγιο της Γαλλίας, και κατόπιν έγινε κι ο ίδιος πανεπιστημιακός καθηγητής της ελληνικής και της λατινικής γλώσσας. Αργότερα χειροτονήθηκε και διορίστηκε επίσκοπος του Οζέρ, την εποχή του Καρόλου Θ’. Μετέφρασε στα γαλλικά πολλά έργα της ελληνικής αρχαιότητας, όπως τα μυθιστορήματα Θεαγένης και Χαρίκλεια του Ηλιόδωρου και Δάφνις και Χλόη του Λόγγου· γνωστός όμως έγινε κυρίως για τις μεταφράσεις του Πλουτάρχου (Παράλληλοι Βίοι και Ηθικά) και των επτά βιβλίων του Διόδωρου του Σικελιώτη. Ο Α. είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της γαλλικής Αναγέννησης. Η συμβολή του, όχι μόνο στη διείσδυση της αρχαιότητας στο γαλλικό πνεύμα αλλά κυρίως στη διαμόρφωση της άπλαστης έως τότε γαλλικής γλώσσας, στάθηκε αποφασιστική.